کرکس

کرکس گریفون می تواند لاشه را از هزاران پا بالاتر از سطح زمین ببیند طول بال های 2.5 تا 2.7 آن تنها یکی از بسیاری از حقایق چشمگیر در مورد کرکس گریفون است. آنها در اروپا ، آفریقا و بخش هایی از آسیا یافت می شوند. این پرندگان گوشتخوارانی هستند که مردار می خورند. کرکس های گریفون لانه های خود را بر روی تاقچه های صخره ای می سازند و می تواند 37 سال و گاهی بیشتر عمر کند

3 حقیقت شگفت انگیز کرکس گریفون

• کرکس گریفون روپل به شدت در خطر انقراض است.
• آنها در ارتفاع 1500 و 3500 متری پرواز می کنند.
• این پرندگان اجتماعی در کلونی های کرکس زندگی می کنند.

کرکس گریفون را کجا پیدا کنیم

کرکس گریفون اوراسیا را می توان در سراسر اسپانیا ، عربستان سعودی و ایران در میان مناطق دیگر یافت. از طرف دیگر، زیرگونه دیگری به نام کرکس گریفون هیمالیا در کوه های هیمالیا زندگی می کند. آنها همچنین در چین ، افغانستان و هند زندگی می کنند . گونه دیگری به نام کرکس گریفون روپل در آفریقا یافت می شود . محدوده آن شامل چاد ، اتیوپی و مالی است.

به طور کلی، این پرندگان در آب و هوای معتدل زندگی می کنند. کرکس‌های گریفون هیمالیا که در ارتفاعات کوه‌های هیمالیا زندگی می‌کنند، روی صخره‌ها می‌نشینند تا خود را در آفتاب گرم کنند.

کرکس های گریفون وحشی به ویژه در اوایل سال فعال هستند. فصل تولید مثل آنها از ژانویه آغاز می شود.

لانه

کرکس‌های گریفون لانه‌های خود را روی لبه‌های صخره‌ها می‌سازند. در طول فصل تولید مثل، این پرندگان لانه‌ای از چوب‌ها در ارتفاع صدها فوتی روی یک صخره می‌سازند.

یکی از جالب ترین حقایق در مورد عادات لانه سازی این پرنده این است که بسیاری از آنها هر ساله از یک استفاده می کنند. این لانه در طول زمان به دلیل تعمیرات انجام شده توسط پرندگان بزرگتر می شود.

نام علمی کرکس گریفون

Gyps fulvus نام علمی کرکس گریفون اوراسیا است. به آنها کرکس های دنیای قدیم نیز می گویند. کلمه لاتین Gyps از جنس این جانور است و fulvus به معنی رنگ قهوه ای رنگ است که به پرهای قهوه ای پرنده اشاره دارد. از خانواده Accipitridae و کلاس Aves است.

انواع دیگر کرکس های گریفون عبارتند از:

• کرکس هیمالیایی
• کرکس روبلی

ظاهر و رفتار

کرکس های گریفون مخلوطی از پرهای قهوه ای تیره و روشن دارند. نوک بال های آنها انگشتی شکل است. روی سر و گردن پرهای سفید دارند. این پرندگان به خاطر یقهای با پرهای سفید دور گردنشان معروف هستند. منقار آنها زرد با نوک خمیده است.

کرکس های گریفون دارای طول بال های بین 2.5 تا 2.7 متر هستند. وزن آنها بین 6 تا 10 کیلوگرم است و طول آنها به 90 سانتیمتر تا 1.2 متر می رسد.

در واقع انسان ها تنها شکارچیان این پرنده هستند. علاوه بر این، خود را برای شکارچیان بالقوه حیوانات در زیستگاهش غیر قابل دسترس می کند. این پرنده چندین هزار پا از سطح زمین اوج می گیرد. همچنین، آنها لانه های خود را صدها فوت در هوا معمولاً در کنار یک صخره می سازند! اگر در زیستگاه خود با یک شکارچی بزرگ روبرو شوند، کرکس های گریفون بسیار قوی هستند و می توانند با منقار و چنگال های تیز خود از خود دفاع کنند.

کرکس های گریفون اوراسیا در بهار و پاییز در فواصل کوتاه مهاجرت می کنند. در پاییز آنها به آفریقا سفر می کنند و از طریق تنگه جبل الطارق برای بازگشت به اروپا در بهار برمی گردند. کرکس گریفون هیمالیا مهاجرت نمی کند.

کرکس گریفون در مقابل عقاب

منقار خمیده هر دو کرکس گریفون و عقاب به همراه سر پر سفید این دو پرنده را بسیار شبیه به هم کرده است. علاوه بر این، هر دو دارای منقار و چنگال های قوی هستند. اگرچه آنها این شباهت‌ها را دارند، اما ویژگی‌هایی وجود دارد که آنها را متمایز می‌کند.

یکی از بزرگترین تفاوت های این دو پرنده به منبع غذایی آنها مربوط می شود. کرکس‌های گریفون در ارتفاع پرواز می‌کنند و زمین را برای یافتن لاشه بررسی می‌کنند. به طور خلاصه، آنها از حیواناتی تغذیه می کنند که قبلاً توسط شکارچیان دیگر کشته شده اند. در مقام مقایسه، عقاب ها شکارچیان عالی هستند که ماهی ها ، مارها و موش ها را می کشند .

طول بال این پرندگان یکی دیگر از حقایقی است که آنها را متمایز می کند. طول بال عقاب از کرکس گریفون کوچکتر است. به عنوان مثال، طول بال های یک عقاب طاس حدود 2.2 متر است در حالی که طول بال های کرکس گریفون بین 2.5 تا 2.7 متر است.

از نظر اندازه، کرکس گریفون بزرگتر از عقاب است. یک عقاب طاس معمولاً حدود 4.5 کیلو وزن دارد در حالی که کرکس گریفون بین 6 تا 11 کیلو است وزن دارد. علاوه بر این، طول کرکس گریفون بین 90 تا 120 سانتیمتر است. از طرف دیگر، طول یک عقاب طاس از 60 تا کمی بیش از 90 سانتی متر متغیر است.

کرکس‌های گریفون دارای پرهای قهوه‌ای در بیشتر قسمت‌های بدن خود به همراه گردن، سر و روف سفید هستند. عقاب طس با پرهای سیاه روی بدن و پرهای سفید روی سر و دم کمی رنگارنگ تر است.

رژیم غذایی

کرکس گریفون اوراسیا، گریفون روپل و گریفون هیمالیا گوشتخوار هستند. اما کشتار را به دیگر شکارچیان می سپارند.

کرکس گریفون چه می خورد؟

کرکس‌های گریفون لاشخورهایی هستند که مردار را می‌خورند. آن‌ها با استفاده از بینایی تیزبین خود، هزاران فوت بالای سرشان پرواز می‌کنند تا زمین را برای یافتن کل یالدار، گوسفند ، آهو یا سایر پستانداران مرده جستجو کنند. شیری که یک آهو را می کشد ممکن است مدتی از لاشه او بخورد، سپس دور شود. آن وقت است که کرکس های گریفون به پایین پرواز می کنند و هرچه باقی مانده است می خورند.

شکارچیان و تهدیدات کرکس گریفون

انسان ها شکارچی اصلی این پرنده هستند، اما معمولاً آنها را نمی خورند. کرکس گریفون ممکن است در اثر خوردن یک تکه گوشت مسموم شده بمیرد. کشاورزان گاهی برای کشتن حیواناتی مانند سگ وحشی و روباه که دام هایشان را شکار می کنند، گوشت مسموم را رها میکنند. کرکس های گریفون هدف ناخواسته ای هستند.

وضعیت حفاظت از کرکس های گریفون اوراسیا با افزایش جمعیت کمترین نگرانی را دارد.

با این حال، کرکس گریفون روپل با جمعیت رو به کاهش به شدت در معرض خطر انقراض در نظر گرفته می شود. این به این دلیل است که آنها زیستگاه خود را به دلیل گسترش زمین های کشاورزی و کاهش عرضه مواد غذایی از دست می دهند.

خوشبختانه، اقدامات حفاظتی برای کرکس گریفون روپل انجام شده است. مناطق حفاظت‌شده‌ای در آفریقا وجود دارد که این پرندگان می‌توانند در آن‌ها زندگی و تولید مثل کنند تا به مرور زمان جمعیت خود را دوباره پر کنند.

تولید مثل کرکس گریفون

کرکس‌های گریفون در اوایل سال معمولاً در اواخر ژانویه تخم‌گذاری می‌کنند. این پرنده یک تخم می گذارد. این پرندگان تک همسر هستند و نر و ماده هر دو از تخم مراقبت می کنند. دوره کمون 55 روز است.

نر و ماده تا حدود 150 روزگی به تغذیه و مراقبت از کودک که جوجه نامیده می شود ادامه می دهند. در آن زمان، می تواند مستقل زندگی کند.

جمعیت کرکس گریفون

کرکس گریفون اوراسیا بین 80000 تا 900000 جمعیت دارد. آنها با جمعیتی که در حال افزایش است به عنوان کمترین نگرانی طبقه بندی می شوند.

کرکس گریفون روپل دارای 22000 بالغ است. با اعدادی که رو به کاهش هستند به شدت در معرض خطر است.

منبع :az animals

ترجمه و ویرایش تیم تحریریه قاریشقا

کرکس با ظاهر ترسناک اغلب توسط مردم به عنوان یک مزاحم یا نشانه مرگ در نظر گرفته می شود، اما پرندگان در واقع بخشی جدایی ناپذیر از اکوسیستم طبیعی هستند. این پرندگان لاشخور با تغذیه فرصت طلبانه از آنچه از کشتار سایر حیوانات باقی مانده است، مواد حیوان مرده را از محیط پاک می کنند که ممکن است حاوی میکروب ها و بیماری های مضر باشد. با این حال، به دلیل فعالیت های انسانی، بسیاری از گونه ها در سراسر جهان در حال کاهش شدید هستند که ممکن است باعث گسترش بیماری ها شود.

یک پرنده باورنکردنی: سه واقعیت کرکس !

• کرکس نقش کلیدی در فرهنگ بشری داشته است. از لحاظ تاریخی، آنها در میدان نبرد یک منظره رایج بوده اند و از سربازان کشته شده یا غیرنظامیان کشته شده تغذیه می کردند. در برخی از سنت های آفریقایی، این پرنده دارای نوعی توانایی ماوراء طبیعی برای تشخیص طعمه مرده یا در حال مرگ است.
• برخی از کرکس ها برای فرار از شکارچیان وعده غذایی خود را استفراغ می کنند. کاملاً مشخص نیست که چرا آنها این کار را انجام می دهند. استفراغ ممکن است به کاهش وزن پرنده قبل از بلند شدن کمک کند. فرضیه دیگر این است که به طور لحظه ای حواس شکارچی را پرت می کند که به پرنده اجازه می دهد تا سریعاً فرار کند.
• کرکس‌ها در مواقع فراوانی طعمه تا جایی که می‌توانند غذا می‌خورند و دوره‌های طولانی نبود غذا به استراحت و خواب میپردازند

نام علمی کرکس

با وجود تصور غلط رایج، کلمه “کرکس” طبقه بندی علمی یک گروه واحد را توصیف نمی کند. در عوض، این نام غیر رسمی برای بسیاری از انواع پرندگان مردارخوار با ویژگی های مشابه است. در حال حاضر بیش از 20 گونه از کرکس ها توسط تاکسونومیست ها طبقه بندی شده اند. آنها به دو دسته کلی تقسیم می شوند: کرکس های دنیای قدیم و کرکس های دنیای جدید.

این دو گروه با شباهت‌های زیادی به یکدیگر متصل شده‌اند، اما در واقع تا حدودی به هم مرتبط هستند. کرکس‌های دنیای قدیم بخشی از خانواده Accipitridae هستند که شامل عقاب‌ها ، شاهین‌ها، بادبادک‌ها و حریرها نیز می‌شود. کرکس های دنیای جدید بخشی از خانواده Cathartidae هستند که بخشی از یک راسته کاملاً جداگانه است.

کرکس نمونه ای از تکامل همگرا است: دو گروه که به طور مستقل ویژگی ها و رفتارهای مشابهی را تکامل دادند اما از نظر طبقه بندی بسیار متفاوت هستند. به عبارت دیگر، علیرغم اینکه بخشی از دودمان تکاملی کاملاً مجزا بودند، آنها برای بهره برداری از جایگاه مشابه تکامل یافتند. کرکس های دنیای جدید شامل کرکس بوقلمون (Cathartes aura)، کندور کالیفرنیا و کندور آند هستند. کرکس های دنیای قدیم شامل کرکس مصری، کرکس گریفون ، کرکس سیاه اروپایی، کرکس ریشدار و کرکس هندی هستند.

کرکس: ظاهر و رفتار پرنده

ظاهر، فیزیولوژی و رفتار کرکس همگی گواهی بر سازگاری تکاملی قابل توجه آن در طی میلیون‌ها سال برای تناسب با سبک زندگی لاشخور است. یکی از بارزترین ویژگی های پرنده کرکس سر طاس است. زمانی اعتقاد بر این بود که این لکه طاس برای جلوگیری از مرطوب شدن پرها با خون هنگام مصرف لاشه تکامل یافته است، اما توضیح احتمالی دیگر این است که ممکن است به تنظیم دمای بدن نیز کمک کند. منقار تیز بزرگ نیز تکامل یافت تا گوشت و ماهیچه را از استخوان جدا کند. چنگال و پای پرنده بیشتر برای راه رفتن مناسب است تا کشتن طعمه.

کرکس پرنده ای است با ظاهری نسبتاً تیره و رام. اینپرنده با پرهای سیاه، سفید، خاکستری و خرمایی پوشیده شده است، اگرچه برخی از گونه های آن پرهای قرمز یا نارنجی روشن تری دارند. پاها اغلب به دلیل وجود اسید اوریک از فضولات پرنده رنگ سفید می گیرند. اعتقاد بر این است که اسید اوریک به کشتن میکروب ها و تنظیم دمای پا کمک می کند.

اندازه آنها متفاوت است، اگرچه بیشتر گونه ها مانند پرندگان شکاری بزرگ و مهیب هستند. بزرگترین گونه کرکس دنیای قدیم کرکس سیاه است. طول آن بیش از 90 سانتیمتر و طول بال آن حدود 270 سانتیمتراست و وزن آن تقریباً 13 کیلوگرم است. بزرگترین کرکس دنیای جدید، کندور است که طول بال آن بیش از 3 متر است. در مقایسه، آلباتروس غول پیکر دارای طول بال های تقریباً 330 سانتیمتر است. سازگاری منحصر به فرد پرهای این پرندگان، آن را قادر ساخته است تا در جستجوی حیوانات مرده یا در حال مرگ، به متخصصی در بالا رفتن از سطح زمین تبدیل شود . هر زمان که هوا سرد می شود، گاهی اوقات پرنده بال های خود را زیر نور خورشید باز می کند تا گرم شود.

کرکس‌های دنیای جدید و جهان قدیم به دلیل دودمان تکاملی متمایزشان، از چندین جنبه کلیدی با یکدیگر تفاوت دارند. یکی از مهم ترین تفاوت ها رفتار لانه سازی آنهاست. کرکس های دنیای قدیم ترجیح می دهند از چوب لانه بسازند. از سوی دیگر، کرکس های دنیای جدید، هیچ نوع لانه نمی سازند و تمایل دارند تخم های خود را روی سطوح برهنه بگذارند. این مناطق لانه سازی گاهی اوقات توسط کلنی های بزرگ پرندگان ساکن می شوند. گروهی از کرکس ها به عنوان نگهبان شناخته می شوند.

تفاوت مهم دیگر این دو گروه در حواس آنهاست. برخی از کرکس های دنیای جدید حس بویایی قوی دارند که به آنها امکان می دهد لاشه ها را از فواصل دور تشخیص دهند. این یک ویژگی غیر معمول در میان بسیاری از گونه های پرندگان است. کرکس های دنیای قدیم به طور سنتی برای یافتن غذا مانند یک پرنده معمولی بیشتر به بینایی خود متکی هستند.

کرکس های دنیای جدید فاقد ساختار گلو هستند – که به عنوان syrinx شناخته می شود – که صدای بسیاری از پرندگان را تولید میکند هستند. آنها هنوز هم قادر به خش خش و غرغر هستند، اما نمی توانند انواع صداها و صداهای پیچیده ای را که پرندگان به آنها شناخته شده اند، تولید کنند. این امر توانایی آنها را برای برقراری ارتباط با یکدیگر نیز محدود می کند.

بیشتر گونه‌های کرکس بیشتر زمان خود را در یک محدوده جغرافیایی ثابت سپری می‌کنند، اما گونه‌های ساکن شمال مانند کرکس بوقلمون در ماه‌های زمستان مهاجرت می‌کنند. کرکس بوقلمون بیشتر تابستان را در شمال ایالات متحده سپری می کند و سپس زمانی که هوا شروع به سرد شدن کرد به جنوب سفر می کند.

کرکس ها یکی از زشت ترین حیوانات جهان هستند .

کرکس: زیستگاه پرنده

همانطور که از نام آن پیداست، کرکس های دنیای قدیم در پهنه وسیعی از قلمرو در اروپا ، آسیا و آفریقا زندگی می کنند ، به جز استرالیا و جزایر اقیانوس آرام وجود دارند . کرکس های دنیای جدید در بخش وسیعی از قلمروهای قاره آمریکا در جنوب کانادا زندگی می کنند. هر دو نوع آب و هوای گرم یا گرمسیری را ترجیح می دهند اما در آب و هوای معتدل نیز زندگی می کنند. آنها را می توان در حال شکار در مکان های نسبتاً دور، معمولاً در نزدیکی فضاهای باز بزرگ، و در صخره ها، درختان و گاهی اوقات روی زمین مشاهده کرد. کرکس‌ها تمایل دارند از سکونت‌گاه‌های انسانی دوری کنند، اما گاهی اوقات ممکن است سعی کنند کشتار جاده‌ای یا زباله‌های به جا مانده از مردم را بخورند.

رژیم کرکس: پرنده چه می خورد؟

کرکس ها متعلق به دسته خاصی از گوشتخواران هستند که به عنوان لاشخور شناخته می شوند. این بدان معناست که آنها تقریباً به طور انحصاری از لاشه – بقایای اجساد مرده – تغذیه می‌کنند، اما به‌خصوص در مورد نوع حیوانی که می‌خورند تشخیص نمی‌دهند. اگرچه آنها در شکار مهارت ندارند، اما به کشتن فرصت طلبانه حیوانات زخمی و تسریع در مرگ آنها مشهور شده اند. آنها همچنین گاهی یک حیوان در حال مرگ را دنبال می کنند و صبورانه منتظر تلف شدن آن هستند. اگر پوست حیوان برای سوراخ کردن خیلی سخت باشد، آنگاه به دیگر شکارچیان یا لاشخورها اجازه می دهند که ابتدا از آن تغذیه کنند. گاهی اوقات می توان آنها را در کنار سایر لاشخورها در یک لاشه مشاهده کرد.

کرکس‌ها آنزیم‌های بسیار تخصصی (در اصل نوعی پروتئین) در معده خود دارند تا میکروب‌های خطرناکی را خنثی کنند که برای بسیاری از حیوانات خطرناک هستند. به این ترتیب لاشه های پوسیده را از محیطی که توسط سایر شکارچیان به جا مانده است پاک می کنند. آنها خورندگان حریصی هستند و گاهی تا 20 درصد وزن بدن خود را در یک وعده مصرف می کنند. آنها در مصرف خود بسیار دقیق هستند و اغلب مقدار بسیار کمی از لاشه باقی می‌مانند. کرکس ریشو حتی استخوان ها را هم مصرف می کند.

کرکس: شکارچیان و تهدیدات پرنده

به دلیل اندازه و قدرت، آنها شکارچیان طبیعی کمی در طبیعت دارند، اگرچه جوجه های جوان اغلب در برابر شکار عقاب ها و سایر پرندگان گوشتخوار و همچنین گربه های بزرگ مانند جگوار آسیب پذیر هستند . پستانداران کوچک نیز به دزدیدن و مصرف تخم‌ها معروف هستند. بنابراین، لانه نیاز به محافظت هوشیار در برابر شکارچیان خطرناک دارد.

فعالیت های انسانی بزرگترین تهدید برای کرکس ها است. برخی از مهم ترین خطرات شامل شکار غیرقانونی و برق گرفتگی از خطوط برق است. آنها همچنین با از دست دادن زیستگاه در برخی از مناطق محدوده طبیعی خود تهدید می شوند. شاید بزرگترین تهدید انسانی برای آنها مسمومیت تصادفی باشد. در هند و پاکستان، اکثر جمعیت توسط سمومی که به اکوسیستم نفوذ می کنند، از بین رفته اند. وقتی از لاشه حیوانات مزرعه پر از دارو تغذیه می کنند، به راحتی می توانند بمیرند.

کرکس: تولید مثل پرنده، نوزادان و طول عمر

کرکس ها تنوع بسیار زیادی را در رفتار تولیدمثلی خود از خود نشان می دهند. هر گونه ممکن است فصل تولید مثل خاص خود را داشته باشد و مراسم خواستگاری منحصر به فرد خود را برای جذب یک جفت داشته باشد. این پرندگان بیشتر گونه های تک همسری هستند و تمایل دارند هر بار فقط یک جفت داشته باشند.

پس از جفت گیری، ماده حدود یک تا سه تخم در یک کلاچ می گذارد. حدود یک یا دو ماه طول می کشد تا تخم ها به طور کامل جوجه کشی کنند. در برخی گونه ها، هر دو والدین جوجه های جوان را بزرگ کرده و از آنها محافظت می کنند. بر خلاف پرندگان شکاری، آنها غذا را در چنگال خود حمل نمی کنند، اما در عوض، غذا را از یک کیسه مخصوص برای تغذیه بچه ها بیرون می آورند.

پس از چندین ماه مراقبت جدی، جوجه‌های کرکس شروع به پرواز کامل خواهند کرد، به این معنی که پرهای پرواز خود را به دست خواهند آورد. اما حتی پس از رسیدن به حدی از استقلال، جوجه ها ممکن است بلافاصله لانه را ترک نکنند. آنها ممکن است برای تغذیه و محافظت از نسل بعدی، کنار خانواده بمانند.

برای گونه های معمولی، پرندگان جوان در نهایت در هر جایی تا هشت سال زندگی به بلوغ جنسی کامل می رسند. این پرندگان معمولاً حداقل 11 سال در طبیعت زندگی می کنند، اگرچه برخی از گونه ها می توانند نزدیک به 50 سال زندگی کنند.

جمعیت کرکس

به نظر می رسد که تعداد جمعیت در سراسر جهان در حال کاهش است و کرکس را به عنوان یک گروه در وضعیت خطرناکی قرار می دهد. طبق فهرست قرمز IUCN، گونه های در معرض خطر انقراض عبارتند از: کرکس سر قرمز (که کمتر از 10000 عدد باقی مانده است)، کرکس سفید (همچنین کمتر از 10000)، کرکس هندی (حدود 30000)، کرکس سرسفید و چند گونه دیگر که بسیاری از آنها کرکس های دنیای قدیم هستند. با این حال، این به طور یکسان در مورد هر گونه صادق نیست. کرکس بوقلمون به عنوان گونه ای که کمترین نگرانی را دارد با گستره وسیعی در سراسر آمریکای جنوبی، آمریکای مرکزی و ایالات متحده ذکر شده است. این گونه در حال حاضر تحت حمایت قانونی در ایالات متحده تحت قانون پرندگان مهاجر دریافت می کند .

در پاسخ به کاهش تعداد، برخی از دولت ها تلاش هایی برای احیای زیستگاه طبیعی، حذف شکار غیرقانونی و کاهش سموم مضر در محیط زیست انجام داده اند. سازمان‌های حفاظتی همچنین به پرورش، پرورش و مراقبت از پرندگان اسیر در تلاش برای احیای تعداد آنها و بازگرداندن آنها به زیستگاه‌های قبلی خود می‌پردازند

تهیه و ترجمه و ویرایش :تیم محیط زیستی بلوگا

منابع : az animals

---